🔹اگر اسنپ‌بک فعال شود تحریم‌های قطعنامه‌های سازمان ملل بازمی‌گردد؛ اما نکتۀ مهم این است که مسیر مقابله با این بازگشت، نباید از طریق اقداماتی باشد که مخاطرۀ آن از بازگشت تحریم‌ها بیشتر است.

🔹اسنپ‌بک گزینۀ بدی است، اما گزینۀ بدتر، دادن امتیازات جدید به طرف مقابل است. امتیازاتی که ممکن است خطر جنگ را بیشتر کند.

🔹اسنپ‌بک به معنای مجوز جنگ نیست، مجوز جنگ توسط شورای‌ امنیت وقتی صادر می‌شود که کشوری ذیل بند ۴۲ باشد، اما ایران هیچ‌وقت ذیل این بند نبوده. در واقع با فعال شدن اسنپ‌بک کشور در خطر جنگ قرار نمی‌گیرد.

🔹با قرار دادن اطلاعات سایت‌های هسته‌ای یا میزان اورانیوم غنی‌شده در اختیار آژانس انرژی هسته‌ای احتمال وقوع جنگ افزایش می‌یابد. زیرا دشمن برای اقدام نظامی نیاز به مجوز شورای امنیت سازمان ملل تحت بند ۴۲ منشور ندارد.

🔹در جنگ ۱۲ روزه نیز که به ایران حمله کردند بند ۴۲ در مورد ایران فعال نشده بود. آن‌ها برای حمله نیاز به بند ۴۲ ندارند بلکه احتیاج به اطلاعات برای حملۀ بعدی دارند.

🔹برخی متأسفانه تلاش می‌کنند در افکار عمومی این ذهنیت را ایجاد کنند که اگر مذاکره کنیم، غنی‌سازی را متوقف کنیم، مشکلات حل خواهد شد. این همان ذهنیتی است که می‌گفت اگر رئیس‌جمهور ما با ترامپ دست بدهد، تمام تحریم‌ها رفع خواهد شد. این‌ها توهماتی کودکانه و خنده‌دار هستند.

🔹تا ۲۹ سپتامبر فرصت باقی مانده است. گزینۀ اصلی طرف اروپایی، فعال‌سازی مکانیزم ماشه نیست؛ بلکه گرفتن امتیاز اطلاعاتی از ایران است. بنابراین، در این دو هفته ایران نباید هیچ امتیازی بدهد، نباید هیچ تعهدی برای ارائه اطلاعات هسته‌ای به طرف مقابل بپذیرد.

🔹همه باید بدانند که ایران به تمام تعهداتش عمل کرد. افکار عمومی دنیا، باید این موضوع را بداند که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، توان حفظ اطلاعات ایران را ندارد و سابقۀ نشت اطلاعات آن‌ها، مستند و روشن است.