🔹 اما در عمل فقط بر اساس منافع لحظه‌ای رفتار می‌کنند: یک روز قهرمان‌سازی، روز بعد تخریب شدید همان قهرمان!

نمونه اول: شهرام گودرزی

🔸او با پیاده‌روی بیهوده از کلاردشت به شیراز، ابتدا توسط رسانه‌های سلطنت‌طلب به‌عنوان یک «نماد ملی» معرفی شد. اما وقتی جملاتی در دفاع از کشور به زبان آورد، همان رسانه‌ها ظرف چند روز او را «پروژه حکومتی» معرفی و شروع به تخریب کردند!

نمونه دوم: کنسرت همایون شجریان

🔸بعد از اعلام برگزاری کنسرت، همین رسانه‌ها با هجمه سنگین او را «حکومتی» نامیدند؛ درحالی‌که کنسرت شجریان قرار بود برای مردم ایران برگزار شود، اما به دلیل کوتاهی معاونت هنری وزارت ارشاد لغو شد و ارتباطی به این فضاسازی‌ها نداشت.

این نمونه‌ها نشان می‌دهد:

🔹 آنچه برای این رسانه‌ها مهم است «حقیقت» یا «فرهنگ» نیست.

🔹 تا وقتی فرد یا جریان در سناریویشان باشد، او را قهرمان می‌کنند.

🔹 به محض کوچک‌ترین استقلال فکری یا نقد سیاست‌هایشان، همان فرد را بی‌رحمانه تخریب می‌کنند.

🔹در واقع، این رسانه‌ها بیشتر به اتاق عملیات روانی شباهت دارند تا یک رسانه حرفه‌ای. آن‌ها نه درپی انعکاس واقعیت، بلکه درپی ساختن روایتی گزینشی هستند؛ روایتی که هر روز بر اساس تغییر منافع و سناریوهای سیاسی بازنویسی می‌شود.